Kobieta, samochód i mechanik - komunikacja w wyrafinowanym stylu

Ten dzień należałby do zupełnie zwykłych gdyby nie to, że samochód odmówił posłuszeństwa. Po wyczerpaniu własnych pomysłów, co może być przyczyną awarii, zastosowałam standartową procedurę: telefon do mechanika. Mechanik przyjeżdża i pierwsze pytanie po spojrzeniu na mnie: Czy jest pani pewna, że jest paliwo w baku? Bardzo rozbawiło mnie to pytanie, które nawet po odpowiedzi, że na pewno jest, zostało trzykrotnie powtórzone. Trzy razy musiałam potwierdzać, że na pewno w baku jest paliwo. Za trzecim razem sama zaczęłam mieć wątpliwości. Otrząsnęłam się i stanowczo potwierdziłam, że bak wypełniony jest paliwem. Mechanik oczywiście dalej wątpił i sam sprawdził czy się nie mylę. Najwyraźniej mój wygląd zakomunikował panu, że moja orientacja w sprawach samochodu nie jest najlepsza. Po sprawdzeniu, co jest przyczyną awarii – tutaj okazało się, że pompka paliwowa zacięła się – i po paru próbach przekręcania kluczykiem w stacyjce, samochód właścicielki zapalił. Po całej tej akcji mechanik stwierdził, że muszę zjawić się na warsztacie na mały przegląd, ale nie zainkasował nic za fatygę. Przyznanie się do pomyłki było trudniejsze...

Ten prosty przykład, może troszkę bulwersujący pozwala opowiedzieć o procesie komunikowania.

Nadawcą komunikatu byłam ja: Marta Więckowska, właścicielka zepsutego samochodu. Odbiorcą natomiast był mechanik. Najpierw droga komunikacji odbywała się telefonicznie, a komunikat był słowny. Reakcją na tą wiadomość był przyjazd mechanika na miejsce zdarzenia. Tutaj dochodzi do kolejnej reakcji odbiorcy - mianowicie mechanik, zamiast od razu sprawdzić, co jest przyczyną awarii sprawdzając samochód - doszukuje się przyczyny zaistniałej sytuacji w jego właścicielce. Moja osoba staje się dla niego znakiem, który odczytuje posługując się stereotypowym myśleniem. Staję się dla niego symbolem kobiety, kobiety stereotypowej, delikatnej, zajmującej się domem, gotowaniem, której zapewne zupełnie obce są tajniki obsługi tak skomplikowanej maszyny jak samochód i na pewno zbagatelizowałam wskaźnik paliwa. Jako kobieta XXI wieku może powinnam sprzeciwić się takiemu myśleniu, ale wiem za to, że na pomoc tego mechanika zawsze mogę liczyć. Mogę, więc na tą chwilę pozostać w stereotypowej skorupce i pozwolić wykazać się mechanikowi w roli stuprocentowego mężczyzny.

(odniesienia do elementów procesu komunikowania zaczerpnięto z publikacji: „Komunikacja wizualna – wybrane zagadnienia” Joanna Sarzyńska-Putowska )